υπόστήριξη του Ευρωπαϊκού Έτους για την Καταπολέμηση της Φτώχειας και του Κοινωνικού Αποκλεισμού |
...υποστήριξη για νέους ανθρώπους, συμπεριλαμβανομένων εκείνων με αναπηρίες, στην εκπαίδευση άνω των 16 ετών |
Μετά την αναχώρησή του από το σχολείο σε ηλικία 16 ετών, ο Μπράντλεϊ δούλευε με πλήρες ωράριο ως θυρωρός στο τοπικό πανεπιστήμιο. Όταν ο Bradley δεν εργαζόταν, δεν συναναστρεφόταν με κανέναν, εκτός από την μητέρα του την οποία επισκεπτόταν μία φορά την εβδομάδα. Έτσι οι μόνοι άνθρωποι που ερχόταν σε επαφή ήταν μέσω της εργασίας του.
Πριν από έξι μήνες απολύθηκε και αυτό είχε μεγάλη επίπτωση στην ζωή του. Όταν τελείωσε η δουλειά του, ο Μπράντλεϊ έχασε την επαφή με τους συναδέλφους του, αλλά και πολλές από τις καθημερινές του συνήθειες, που του πρόσφεραν αυτοπεποίθηση. Η δουλειά του έδινε ένα λόγο για να σηκωθεί το πρωί, να φροντίσει τον εαυτό του και να βγει από το διαμέρισμά του. Όταν σταμάτησε να υπάρχει αυτό το κίνητρο, ο Bradley άρχισε να παραμελεί τον εαυτό του και να περνάει ολόκληρες μέρες μόνος του. Έγινε όλο και περισσότερο καταθλιπτικός.
Η μητέρα του βρήκε κάποια βασικά μαθήματα υπολογιστών στο τοπικό πανεπιστήμιο και σκέφτηκε ότι θα τον ενδιέφερε αφού αγαπούσε τα παιχνίδια στον υπολογιστή. Χρειάστηκε μεγάλη προσπάθεια για τον πείσει, αλλά τελικά ο Bradley ξεκίνησε τα μαθήματα. Με την δική του άδεια , η μητέρα του, εξήγησε στους δασκάλους για την αναπηρία του και τις επιπτώσεις που έχει στη μάθηση αλλά και τον τρόπο που συμπεριφέρεται στους άλλους ανθρώπους.
Στο κολέγιο λειτουργούσε επίσης ένα πρόγραμμα προσέγγισης και πολλοί από τους υπαλλήλους είχαν εμπειρία από τη συνεργασία τους με άτομα με μαθησιακές δυσκολίες. Αυτοί μπορούσαν να κάνουν ορισμένες προσαρμογές στον τρόπο που παρέχονται πληροφορίες στον Bradley. Δεν ήθελε να μιλήσει πρόσωπο με πρόσωπο κι έτσι θα του έστελναν πληροφορίες μέσω e-mail . Τώρα απολαμβάνει τα μαθήματά του και σημειώνει ικανοποιητική πρόοδο.